bir monolog.
---
spoiler ---
“rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da”
burada muhatap özel, güzel. hazır başlamışken “neden ben değil?” sorusunun cevabını da almak istiyorum bazen. neden?
neden başkalarının önüne sunulurken ben çok çabalasam da elde edemiyorum? neden bazı şeyler çabaya bağlı değil? beni azimli kıldın, bana sebat verdin peki neden bana bunun yeterli olmadığını artık çabalamaktan güçten düştüğümde fark ettirdin? bir değeri yok muydu?
bir değerim yok muydu?
gencim, almıyorsun canımı. acziyetimi biliyor musun? kainatın yaratıcısının acziyeti anlaması mümkün müdür? bir gencin bedenine hapsolmuş fakat dünyada umduğunun hiçbir zaman gerçekleşmeyeceğini fark etmiş ölgün bir ruh; insan içine karışmak için, varolduğunu bir nebze unutmak,hem bu dünyada hem öbüründe sahip olamayacağı şeylerin gerçeği bir buz sarkıtı gibi yüreğine saplanmışken -ki her daim iç titretir, insanı güneş altında dahi üşütür- ve sen en bariz özelliği acziyet olanlara pes etmeyi, bırakmayı da yasaklamışken ne yapmalıdır?
zihnimde şiir dizeleri dolaşıyor, ben anlatamadım. onlar anlatmış. hep yaşayamadıklarını söyler insanlar onların, yaşamayan insan yazamaz. sefalet insanlardan çok şey alırken vermekle yükümlü oldukları da vardır. refah pek çok şeyi 3-5 geçici zevk deneyimi karşılığında öldürür.
umudu bilmiyorum, heyecan umudu içkin mi bilmiyorum. fakat elimde sadece heyecanım var. varlığını sık sık hissedemesem de var. ne olur onu bana bırak. beni terk etme, bana darılma. belki seslendiğin ben değilim bu cümlede ama hiç bu kadar muhatap olmak istememiştim bir hitaba.
sen çabaya kıymet verirsin. elimde olan bir tek o var. çabalamaktan vazgeçmeme izin verme. çünkü ben, çünkü ben bırakırsam düşersem ben tekrar kalkamam. pes etmeme izin verme. ya da bana o cesareti verme. kibirli durabilir, değil.
“beni bir ses sahibi kıl, kefarete hazırım.”
kibrim pekâlâ şurada hissedilebilir: bazen merhametin beni düşündürüyor, adaletine güveniyorum hep. sanki çok günahsız, hatasızmışım gibi. hayır, kıskancım ben sadece. işleme fırsatımın olmadığı günahlar bana cazibeli geliyor. işlediklerim nefsimi dizgin için yeterli olmuyor hiç.
daha fazla kendimi dinlememeliyim. niye bu hataya düştüm yine? neden bu kadar çok müzik dinliyordum, neden “sosyallik”e sığınmak istiyordum nasıl unuturum?
-uyuşturucularımın bu denli çeşitli olduğunu geç fark ettim-
halledeceğim.
edemezsem de tek edemeyen ben değilim, en azından yalnızlıktan kurtulurum değil mi? benzer yenilgiler insanları birleştirir.
ağlayınca cildim güzelleşiyor. fark edemediğim bir rahmeti mi var diyecekken: “acziyet” tabii ya, ne olacaktı.
-hoşa giden farkındalıklar.-
ve şey.. sen istersen ben hep ağlarım. savaşmak bazen çok yorucu olabiliyor, insan bazen birinin dizinin yanına çöküp ağlamak istiyor.
---
spoiler ---